Voor deze opdracht, de syntagmatische analyse, heb ik voor de film Honey gekozen. Dit heb ik gedaan omdat mijn ‘rode draad’ door de opdrachten verschillende culturen en plaatsen als thema is en in deze film komt de Amerikaanse cultuur sterk naar voren.
Analyse volgens de vertelwijzen van Bordwell (1985)
Er zijn drie wijzen van vertellen van een verhaal. De Klassieke vertelwijze, gericht op de constructie van de fabel, de Artvertelwijze, waarin het sujet domineert en de Parametrische vertelwijze, gericht op de stijl. Ik denk dat de film Honey gebaseerd is op de klassieke vertelwijze. Waarom ik dit denk, zal ik hieronder verder uitleggen.
Sujet
Een van de voorbeelden waarom ik denk dat de film Honey is gebaseerd op de klassieke vertelwijze, kan worden opgemaakt uit het klassieke sujet. Het klassieke sujet zit als volgt in elkaar:
1. De expositie. Hier worden de plaats, tijd en personages die een rol zullen gaan spelen geïntroduceerd.
Bij Honey wordt de achterbuurt / het armere gedeelte van New York geïntroduceerd, de moderne tijd en alle personages (Honey, haar beste vriendin Gina, de producer, de twee jongetjes uit de Getto, haar toekomstige vriendje en haar ouders) komen in de eerste paar scenes naar voren .
2. Plotpoint 1. Het einde van het begin dat het eigenlijke verhaal in gang zet op weg naar de oplossing van een conflict.
De hoofdpersoon in de film (Honey) wil kinderen uit de achterbuurt hun problemen doen vergeten en geeft daarom danslessen in het buurtcentrum. Ze wilt kansen voor hen creëren, maar het buurtcentrum staat op instorten. Voor het nieuwe buurtcentrum is geld nodig. Hiervoor neemt ze het aanbod van de producer aan om eerst in zijn videoclips te dansen en daarna zijn clips te choreograferen.
3. Verwikkelingen. De weg naar de oplossing is geplaveid met problemen en hindernissen die opgelost moeten worden.
De producer van de videoclips waarvoor Honey werkt, wil meer dan alleen collega’s zijn. Honey wilt professioneel blijven, dus gaat hier niet op in. Dat pikt de producer niet en ontslaat haar.
4. Plotpoint 2. Het begin van het einde dat het bereiken van de spanningsboog (de climax) aankondigt.
Honey is nu ontslagen, maar heeft ondertussen wel al een aanbetaling gedaan voor het eventuele nieuwe buurtcentrum.. Zal ze het buurtcentrum nu nog kunnen betalen en de kinderen een kans kunnen bieden, of is het allemaal voor niets geweest?
5. De climax. De oplossing wordt al dan niet bereikt, maar meestal wel.
Honey organiseert een benefietconcert met optredens van de kinderen om geld in te zamelen. Hiermee ontvangt ze genoeg geld om het nieuwe buurtcentrum te financieren.
6. De afloop.
Iedereen is blij met het geld voor het buurtcentrum en Honey krijgt een nieuwe kans als choreograaf, maar dan bij Missy Elliot.
De personages in deze film hebben allemaal een heel duidelijk profiel. Honey, de hoofdpersoon, weet waar ze voor gaat en laat zich door niemand tegenhouden. Gina, haar beste vriendin, steunt haar onvoorwaardelijk, ondanks de tegenslagen die hun vriendschap treft. De producer doet er alles aan om het haar naar haar zin te maken en laat haar droom uitkomen. Maar wanneer ze niet doet wat hij wil, denkt hij dat hij haar droom kapot kan maken. Uiteindelijk blijkt dat hij klanten verliest doordat hij haar heeft ontslagen en smeekt hij haar terug te komen. Hierdoor lijkt hij ineens een stuk minder machtig en wordt hij afgebeeld als een soort nietsnut. Raymond en Benny worden afgebeeld als twee typische jongens uit de Getto. Ze spijbelen van school en komen in de drugshandel. Raymond is nog jong en vind het dansen bij Honey erg leuk, maar Benny is erg eigenwijs en gaat heel erg mee in de bende waarin hij zit. Uiteindelijk doet hij, net als zijn broertje, mee in het benefietconcert. Chaz is een stoere basketballer uit de achterbuurt komt. Hij heeft geluk gehad en via de buurman de kans gekregen eigenaar te worden van een kapperszaak. Hij probeert Honey te helpen en wordt uiteindelijk ook haar vriendje. Honeys ouders willen graag dat ze beroemt wordt en gaat reizen, maar honey wil ook graag in het buurtcentrum werken. Ze bewijst haar ouders dat ze toch eerst het nieuwe buurtcentrum kan verwezenlijken.
Alle gebeurtenissen in de film staan in verband met elkaar. Even de hoofdgebeurtenissen op een rijtje:
- Honey danst in een club waar ze wordt ontdekt door de producer
- Honey geeft dansles in het buurtcentrum, waar de jongen die ze leuk vindt (Chaz) basketbal speelt
- Wanneer ze choreografeert bij videoclips heeft ze minder tijd voor de kinderen in het buurtcentrum, maar omdat ze de kinderen ook een kans wil geven probeert ze de kinderen mee te laten dansen in de videoclip
- Ze krijgt een relatie met Chaz die haar steunt het nieuwe buurtcentrum te krijgen
- Omdat ze niet meer wilt zijn dan collega’s met haar producer, ontslaat hij haar en hierbij ook de kinderen
- De kinderen krijgen uiteindelijk hun grote optreden bij het benefietconcert, waarmee het geld wordt opgehaald voor het nieuwe buurtcentrum
Naast het hoofdsujet dat op bladzijde 1 is besproken, is er in de film ook een subsujet. Dit is de lovestory van Honey en Chaz, die elkaar ontmoeten in het buurthuis, en een kennis is van de bende van de Gettojongetjes. Halverwege de film krijgen ze een relatie en blijven bij elkaar tot het einde van de film.
De klassieke stijl in Honey
In Honey wordt de stijl niet opgedrongen. Het lijkt hierbij alsof het sujet zichzelf vertelt.
Een analyse van de eerste scene:
Het begint met een overzicht van New York, om duidelijk te maken waar het zich afspeelt, dan wordt de club gefilmd waar Honey werkt (en ontdekt wordt als danseres). Hierna komt Honey in close-up in beeld. Na dit shot worden er dansers in de club gefilmd, en de DJ die de dansers filmt. Een paar seconde later verschijnt Gina (haar beste vriendin) bij Honey en voeren samen een gesprek. Hierna gaan ze samen de dansvloer op. Honey geeft een danssolo weg waarbij ze gefilmd wordt door de DJ. Daarna krijgen ze nog ruzie met een andere danseres en verlaten de club via de achteruitgang. Daar komen ze een groepje jongens tegen uit de achterbuurt, die buiten aan het dansen zijn. Twee jongetjes, Benny and Raymond worden hier geïntroduceerd. Gina en Honey voeren een gesprek met de jongens totdat ze worden weggejaagd door de politie. De club in deze scene wordt vaak van bovenaf gefilmd, om een overzicht te geven. De personages worden bijna de hele scene door in medium close-up gefilmd. Bij Honeys solo wordt ze even helemaal gefilmd, maar ook hier wordt gebruik gemaakt van close-up.
Bij deze scene wordt dus gebruik gemaakt van een establishing opname, namelijk de club, daarna van een masteropname, hierbij wordt de club dus van bovenaf gefilmd om de kijker te oriënteren. Ook worden een aantal belangrijke personen geïntroduceerd, namelijk: Honey, Gina, Raymond en Benny. Deze personages spelen een belangrijke rol in de rest van de film. Ook Katrina wordt in deze scene geïntroduceerd, de danseres waar ze ruzie mee krijgen, en komt later nog terug in de film. Deze manier van stijl is erg kenmerkend voor de klassieke film. De camera afstand is vaak medium of close, de hele film door. De personages komen vaak centraal in beeld, waardoor erg duidelijk wordt welke handelingen belangrijk zijn om de film goed te kunnen begrijpen. Dit is een klassiek kenmerk van camerabeweging. In de eerste scene wordt er dansmuziek gedraaid, wat hoort bij een dans club.
Wanneer de film ongeveer 40 minuten bezig is, komt er een scene waarin Raymond verdrietig is omdat Benny niet op school was. Benny is mishandeld door de vriend van hun moeder. Bij deze scene gaan Honey en Raymond op zoek naar Benny. Dit is dus een droevige scene, waarbij een droevig liedje wordt gebruikt met de tekst ‘no more pain’. Dit legt dus de nadruk op de droevigheid van de scene. Dit is een goed voorbeeld van hoe geluid wordt gebruikt in klassieke films.
Het genre van de film Honey is drama en romantiek. Drama hoort ook thuis in de klassieke vertelwijze.
Het is bij deze klassieke film ook vrij snel duidelijk dat er naar de climax wordt toegewerkt: Zal ze het buurtcentrum kunnen financieren en de kinderen een veilige plek om te dansen kunnen bieden? En hoe krijgt Honey dit voor elkaar?
Het onderliggende wereldbeeld
Wat je in deze film heel goed terugziet, is het causaliteitsbeginsel. Alle gebeurtenissen in deze film zijn met elkaar verbonden of zijn van elkaar afhankelijk. Alle belangrijke en minder belangrijke personages komen in de eindscene bij elkaar, alle plekken zijn doelbewust gekozen en hebben te maken met de hoofdgebeurtenissen van de film. Niets is de film is dus ‘toevallig’.
Fabel
De fabel en sujet lopen in deze film gelijk. Het sujet is controleerbaar en voor iedereen hetzelfde, de fabel is een constructie van de kijker en geeft betekenis aan de kijker. Er is geen sprake van vooruitwijzingen of flashbacks in de film. De film is dus chronologisch en zorgt ervoor dat de fabel bij veel mensen gelijk zal zijn.
Prototypeschema
Het onderwerp van deze film is niet echt prototypisch, omdat het op deze manier helpen van kinderen uit de Getto niet vaak voorkomt. Ik zeg niet echt, omdat dansen zeker de laatste jaren wel een geliefd filmonderwerp is.
In dit soort films heb je altijd een hoofdpersoon die het wil maken in de danswereld, net als Honey, maar de nodige tegenslagen ondervindt. Uiteindelijk komt die droom toch uit; de hoofdpersoon wint een danswedstrijd of krijgt in dit geval toch een baan als choreograaf. Bij het hoofdpersonage is altijd wel een helper betrokken, in dit geval Gina, haar beste vriendin. Ze staat bijna altijd achter Honeys keuzes en laat haar niet vallen. De producer lijkt in eerste instantie ook een helper van Honey, maar dit is schijn. Nadat ze hem heeft afgewezen, komt er een switch en wordt hij de ‘bad guy’. Dit is vaak ook prototypisch in klassieke films. Op het laatst wilt hij haar terug als choreograaf in zijn eigen belang en blijkt dat hij zonder Honey niets waard is. Dit vind ik niet echt prototypisch, omdat er vaak bij dit soort personages maar één keer een switch voorkomt. Naast deze personages heb je nog het prototypen bezorgde ouders, die na het bereiken van het doel toch wel erg trots zijn op hun dochter. Als laatste, en het meest prototypisch van allemaal, is het liefdesverhaal wat in bijna elke klassieke film voorkomt. Honey en Chaz vinden elkaar vanaf het begin al leuk en krijgen een relatie.
Wat ik niet zo prototypisch aan de film vind, is dat er eigenlijk twee dromen een rol spelen van de hoofdpersoon. De ene droom is het verwezenlijken van het nieuwe buurtcentrum, zodat de kinderen uit de Getto een veilig honk hebben en kunnen dansen. De andere droom is het maken van een carrière in de danswereld. Deze twee dromen worden uiteindelijk wel verwezenlijkt.
Literatuur
van Driel, H., een samenvatting die gedeeltelijk de studie van David Bordwell, Narration in the Fiction Film (1985), volgt.
Van Boven, E., Dorleijn, G., Literaire mechaniek (2008), Bussum: coutinho
Kritiek
Ik vond de literatuur van Bordwell een helder en duidelijk verhaal. Alles stond netjes uitgelegd, zo nodig verduidelijkt in punten en goed bruikbaar voor de opdracht. Maar waar ik wel wat moeite mee had is dat er in de literatuur zo duidelijk onderscheid werd gemaakt tussen de drie vertelwijzen. Mijn gekozen film was wel heel duidelijk klassiek, behalve dat sommige filmonderwerpen wat misschien wat minder voor de hand liggend waren, maar er zijn genoeg andere films waarin er twee of zelfs drie vertelwijzen gecombineerd worden. Het had de literatuur nog beter gemaakt als er ook gecombineerde vertelwijzen aan de orde zouden zijn gekomen.
Om het fabel en sujet beter te begrijpen en zelf goed te kunnen construeren, heb ik het boek literaire mechaniek er nog eens bijgepakt. Dit boek hebben we het eerste semester bij interpretatie van cultuuruitingen gebruikt en sprak voor mijn gevoel de uitleg van fabel en sujet in de colleges van beeldcultuur tegen. Uiteindelijk kwamen de verschillende benaderingen toch redelijk overeen en was het mogelijk een helder beeld van het fabel en sujet te kunnen construeren.
beeldcultuurshannon 