‘The voice of Holland’
Voor de opdracht voyeurisme heb ik gekozen voor ‘The voice of Holland’. Vooral het eerste seizoen was een enorme hype en de uitzendingen op vrijdagavond scoorde hoge kijkcijfers. De blind auditions waren een nieuwe uitvinding, waarbij een kandidaat auditie deed en de juryleden omgedraaid in een stoel zaten. Wanneer ze een kandidaat goed genoeg vonden zingen en ze hem of haar in het team wilde, drukte ze op de knop en draaide de stoel om. Zo kon alleen op zangkwaliteit en niet op uiterlijk worden beoordeeld. Na deze ronde kwam ‘the battle’, waarbij twee kandidaten uit hetzelfde team tegen elkaar moesten strijden voor het behoud van hun plek in de show. De verliezer moest naar huis en de winnaar mocht door naar de liveshows. Tijdens de liveshows kon het publiek volop meestemmen wie er door mocht. Via een knop op de smartphone, bellen en smsen kon het publiek op iedereen uit ieder team stemmen. De twee personen met de minste stemmen per team moesten nog tegen elkaar strijden en de verliezer ging naar huis. Uiteindelijk had ieder team nog één kandidaat over, waarbij het publiek kon stemmen op een winnaar.
Niet alleen kon het publiek meestemmen op de kandidaten, ze konden ‘The voice of Holland’ ook volgen via twitter, facebook, hyves en youtube. Zo kwamen de twitterberichten in de uitzending en werden er een aantal besproken. Je kon via twitter vragen stellen aan de kandidaten waar je (meestal) antwoord op kreeg via social media of via de presentator die de vraag aan de kandidaat stelde. Zo had je contact met de kandidaten en kon je van alle nieuwtjes op de hoogte blijven. De nieuwtjes en clips kun je natuurlijk ook vinden op http://www.thevoiceofholland.com/ , waar je zelf ook auditie kunt doen via de webcam met je microfoon voor het volgende seizoen. Op deze manier ontstond er een hele cultuur rond the voice of Holland: miljoenen mensen bleven thuis op vrijdagavond om hiernaar te kijken, mensen stemde massaal en deden mee met de social media activiteiten rondom het programma, bezochten de promotieconcerten enzovoort.
de finalisten van seizoen 1
Het verband tussen de internetsite en het programma
De site http://www.thevoiceofholland.com/ is eigenlijk een verlengstuk van de programma’s ‘The voice of Holland’ en de ‘real live’ serie(hier later meer over). Volgens Van Driel (2009) zijn er drie karakteristieken die een internetsite zo aantrekkelijk maken. Dit zijn individueel maatwerk, interactiviteit en live informatie.
Individueel maatwerk houd in dat de sitebezoeker zelf kan kiezen welke informatie hij of zij te zien krijgt. Bij de site van ‘The voice of Holland’ staat alle informatie keurig onder kopjes verdeeld en heb je nauwelijks ruimte om je persoonlijke pagina samen te stellen. Je kunt wel uit verschillende filmpjes en beelden kiezen van verschillende kandidaten, zodat je zelf uit kunt maken welke filmpjes je wel of niet bekijkt. Verder is alle informatie, de lay-out van de site en een selectie beelden bepaald door de makers van de site.
Als tweede heb je interactiviteit. Hiermee kan worden bedoelt in welke mate de sitebezoeker zelf kan bepalen in welke volgorde hij of zij de informatie aangeboden krijgt, of welke route door de informatie hij of zij neemt (Van Driel, 2009). Daarnaast kan worden bedoelt in welke mate de sitebezoeker invloed heeft op de gebeurtenissen in ‘The voice of Holland’.
Bij het televisiekijken kan tijdens de liveshows gestemd worden op de kandidaten door middel van telefoon en sms. De kandidaten met de meeste stemmen konden zo doorgaan naar de volgende ronde.
Via internet op de smartphone kon ook worden gestemd, via een rode knop. Daardoor was er een interactie via internet. Ook was er een app beschikbaar op de smartphone (niet voor blackberry) om tijdens een auditie virtueel om te draaien met je stoel als je de auditant goed genoeg vond voor de volgende ronde. Op tv kon je de auditant wel zien, hierdoor was het geen blind audition. Jou stem bij de auditie had verder geen invloed op de oordelen van de jury, maar je voelde je daardoor wel betrokken bij de show. De mate waarin je zelf de volgorde kunt bepalen van informatie op de site was door verschillende kopjes aan te klikken en daarbij de informatie aan te klikken die je wilde lezen. Zoals eerder genoemd kun je ook zelf kiezen welke filmpjes je wel en niet wil zien.
Wat de interactie met de site (en dus de show) bevorderd is dat je alleen via de site auditie kunt doen voor het volgende seizoen. Hier kun je de filmpjes van andere potentiele kandidaten bekijken en een beoordeling geven.
Het laatste karakteristieke punt is live informatie. Hierbij kan het gaan om tekst, beeld of geluid.
Bij deze site kon je tijdens de liveshow via je smartphone direct stemmen. Daarnaast kon je in de pauzes op tv en na de show live via internet verder kijken achter de schermen. Via twitter konden fans berichtjes sturen en die berichtjes werden direct zichtbaar op de site van ‘The voice of Holland’. Hier is dus sprake van goede live informatie. De interactie van de site was ook goed, alleen kon je meer met internet op de smartphone dan met internet op de computer, wat normaal ongebruikelijk en minder praktisch is. Het persoonlijke maatwerk van de site valt tegen, omdat de makers van de site praktisch alle informatie voor de sitebezoekers hebben geselecteerd.
The voice of Holland real live
Alsof de vrijdagavondshow en het internet niet al genoeg was, had je voor de echte fans nog ‘The voice of Holland real live’ op woensdagavond. Daarin ging de presentator met de cameraploeg op bezoek bij de kandidaten van de liveshows, om te zien hoe hun leven buiten ‘The voice of Holland’ eruit ziet. Zo wist heel Nederland wie de kandidaat was, waar hij of zij woonde, wat zijn of haar hobby’s zijn en wat voor werk ze doen. Ze werden als het ware gevolgd bij alles wat ze deden. Maar de kandidaten wisten van de meeste fans niet wie zij waren. De kandidaten wisten dat ze bekeken werden, niet alleen in het real live programma maar ook via twitter, facebook etc., maar degene die hen bekeken bleven bijna allemaal anoniem.
Voyeurisme
Hoewel de real live series spontaan moesten lijken, waren de camera’s en de geluidsapparatuur moeilijk te ontkennen. Zo werd voor de kandidaten van ‘The voice of Holland’ wel heel duidelijk dat ze overal bekeken konden worden, ook buiten de show. Door de real live serie kwam een hoop persoonlijke informatie op straat te liggen voor de rest van Nederland, waardoor fans en paparazzi ook het huis en de werkplek van de kandidaten zouden kunnen bezoeken. Hierdoor hadden de kandidaten een stuk minder privacy, en werd de ruimtelijke afstand tussen fans en kandidaat opgeheven.
De wenselijkheid van dit voyeurisme is dat Nederland behalve de zangkwaliteiten ook de persoonlijkheid van de kandidaat kan leren kennen. Je kunt door de persoonlijkheid misschien overtuigd raken om te stemmen op die persoon, of je verbonden voelen met de kandidaat. Het is een voordeel vind ik dat je de kandidaat kan zien als echt persoon met dagelijkse bezigheden, net als jijzelf, en niet alleen als popster.
De onwenselijkheid van dit voyeurisme is dat de privacy van de kandidaten ernstig kan worden aangetast. Veel persoonlijke gegevens worden voor de rest van Nederland bekent zodat fans, paparazzi en misschien zelfs stalkers de kandidaten behalve op social media ook in het echt kunnen gaan volgen en/of lastigvallen. Van tevoren weten de kandidaten vaak niet hoe groot de impact is die de aandacht en de fans hebben op hun leven. Voor de kandidaten kan dit hun leven flink veranderen en ze vinden het soms moeilijk om te gaan met zoveel aandacht in hun persoonlijke omgeving.
Literatuur
Hans van Driel, Big Brother en Internet. In: I. Meijer en M. Reesink (eds), Reality Soap! Big Brother en de opkomst van het multimediaconcept. Amsterdam: Boom. 2000
Hans van Driel, fascinatie voor film (2009)
Van Driel, H. Beeldcultuur (2004). Amsterdam: Boom
Kritiek
Omdat er over te discussiëren valt wat wel en wat geen voyeurisme is, ben ik grotendeels uitgegaan van de literatuur big brother en internet. Dit was uitgelegd met duidelijke voorbeelden zodat ik een redelijk idee kreeg wat voyeurisme precies inhoud. Hoofdstuk 7 van het boek beeldcultuur was ook goed bruikbaar, omdat je hierbij duidelijk kreeg wanneer iets gewenst is en wanneer niet. Dit werd overigens we wat omslachtig geschreven. De literatuur was voor mijn stuk ook wel grotendeels goed van toepassing. De syllabus fascinatie voor film vond ik niet zo bruikbaar bij mijn stuk, het was interessant om te lezen maar voor mij weinig toepasbaar.
beeldcultuurshannon 